Eerlijke lastenverdeling

De vervuiler betaalt: kosten moeten worden opgebracht door de veroorzaker. Kwijtscheldingsbeleid is essentieel: 100% van de bijstandsnorm en gelijke behandeling van de kleine zelfstandige.

Waterschappen heffen belasting om hun werk te kunnen doen. Belasting heffen vraagt om democratische controle. Een democratisch gekozen bestuur van het waterschap is in de eerste plaats bedoeld om een politieke afweging te maken over de noodzaak van de uitgaven, de hoogte van de belastingen en om bij deze belastingen te zorgen voor een rechtvaardige lastenverdeling.

Het belastingsysteem van de waterschappen is deels gebaseerd op het idee dat je betaalt voor wat je krijgt (het profijtbeginsel) en op het principe dat de kosten moeten worden opgebracht door wie ze veroorzaakt (zoals bij vervuiling). Wij zijn het met die uitgangspunten eens en vinden dat ze nog wel scherper mogen worden toegepast.

Bij waterschapsheffingen wordt niet gekeken naar draagkracht van de belastingbetaler. Daarom is kwijtscheldingsbeleid essentieel, bij elk waterschap. Het kwijtscheldingsbeleid van het waterschap moet gelijk zijn aan dat van de gemeenten en zo volledig sporen met de normen die ervoor gesteld zijn. Dat betekent kwijtschelding tot 100% van de bijstandsnorm en gelijke behandeling voor de kleine zelfstandige.

De agrarische en stedelijke belangen moeten in het waterschap zorgvuldig tegen elkaar worden afgewogen. Bij de lastenverdeling wordt meegewogen dat de agrarische productiesector een groot economisch belang heeft bij een op de bedrijfsvoering afgestemd waterbeheer. Dat rechtvaardigt dat zij een substantieel deel van de kosten draagt die gemaakt worden voor het waterbeheer in het landelijk gebied. Het onttrekken van grondwater is geen natuurrecht en vraagt om een effectieve heffing.